Een volksbuurt in het centrum van de stad, de wachtkamer van de tandarts.
Hoogblond haar, opgestoken en getoupeerd, veel sieraden, een legging, een fel gekleurd shirt, schoenen met hoge hak, vuurrood gelakte nagels en veel rode lippenstift, weinig tanden in de mond.
|
Haar mond wijd open. Het gesprek, Brabants dialect in pure vorm, was moeilijk te volgen, nu helemaal niet meer. Laat ik er meteen bij vertellen dat degene die denkt dat een Limburgse, opgevoed met Limburgs dialect dat kan, heeft het mis. Nauwelijks te verstaan deze Brabantse vrouwen, zoals Limburgers met hun dialect voor mensen buiten de provincie ook niet zijn te verstaan.
Overigens, mijn tandarts heeft een hekel aan lippenstift. De allereerste keer dat ik hem bezocht heeft hij mij gevraagd of ik bij een volgend bezoek aan hem geen lippenstift meer wilde gebruiken. In 1984 zat ik voor het eerst in zijn stoel. Hij was een zeer vooruitstrevende tandarts en had destijds al een stoel waarin je mocht gaan zitten en dan met een of ander vernuftig systeem in liggende houding terecht kwam. Dat is 30 jaar geleden. Ik heb nooit meer mijn lippen gestift voor een afspraak met hem.
12 reacties. Plaats een nieuwe
Heerlijk! Ik hoor het zo weer, het Brabants dialect van die omgeving. Nu wen ik aan het Zeeuws-Vlaamse. Leuk is dat he, dialect?
Zo is een bezoekje aan de tandarts geen straf. Heel leuk geschreven Ellie. Ik heb ervan genoten!
Jaap, ook nog een leuk gesprek gehad met de tandarts…;-) Dank voor je complimentjes!
Als Brabanders snel praten begrijp ik er geen bal van, Mieke….maar met behulp van de tandarts en het Brabants woordenboek ben ik een heel eind gekomen…:-) Ik vraag me wel eens af hoeveel dialecten (is dat trouwens een 'goed' woord?) er bestaan, in Limburg heb je er zoveel. Als rasechte Limburgse versta ik de mensen daar beslist niet allemaal.
Un skôn verhaoltje. Gèr geleze.
Skôn geschreve.
Ja, skôn hè, Mies!
Ik zit hier nu met de mond vol tanden 😀
het lijkt op Tiels, hoe is het mogelijk – ik hoor het weer voor de eerste keer, toen ik uit westkapelle kwam – ik schrok me wild… leuke observatie, mooi verwoord
Brabantse les, van jou kan ik nog iets leren, Mies! Skôn, deze reactie van jou 😉
Jannie toch….omdat het Brabants dialect is? Ik wil het wel in het Nederlands vertalen!
Moet je weten, Anne, ik schrik er nog regelmatig van…dank voor je compliment 🙂