Een spannende dag. Ik ga naar een reünie van de eerste klas leerlingen van de Mulo, 50 jaar geleden opgericht. In een houten keet met plat dak, bloedheet in de zomer, start deze nieuwe school. Meisjes en jongens in één klas, voor die tijd zeer revolutionair. Dat was toen nergens, zelfs niet in ‘de grote stad’.
Ik weet niet wat ik mij erbij moet voorstellen, we hebben elkaar al zó lang niet meer gezien. Wie er behalve Lisette en vriendin vanaf de lagere school, zullen zijn. Herken ik nog iemand? Al een paar dagen heb ik de klassenfoto bekeken, gemaakt in 1968 in het eindexamenjaar. Met Lisette heen en weer gemaild wie ‘wie’ is. In de eerste rij met het geel/oranje jurkje, dat ben ik. Naast mij mijn eerste vriendje.
De weg erheen is mij bekend. De reünie is in het dorp waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders tot aan hun dood hebben gewoond. Ik kom er nu nooit meer. Dacht dat ik het afscheid zoveel jaren geleden een plekje had gegeven, maar niets is minder waar. Het dorp binnenkomend bespringen mij zoveel herinneringen en emoties. Prikkende ogen en een hart dat bonst in de ribbenkast.
Twee leerkrachten startten deze school. Na het eerste jaar komen er leraren bij, én een lerares. Zij zijn er ook. De juf Nederlands, de leraar Duits, de leraar Frans, het hoofd van school en er zijn er nog meer. Leraren, ver over de zeventig en wij, de leerlingen, zijn 62 of nog een jaartje ouder.
Ik herken de vrouwen allemaal, bij de mannen heb ik af en toe geen idee wie het is. Na een korte aarzeling komen de verhalen los. Weemoed ook bij het horen dat er al drie klasgenoten zijn overleden. En verbazing dat we elkaar na zo een lange tijd weer zien en ongedwongen praten, lachen en dingen uitwisselen. Elke herinnering raakt, roept weer een andere op.
Veel van hen zijn uitgevlogen, vooral de vrouwen zijn massaal uit Limburg weggegaan. Zij hebben gestudeerd en carrière gemaakt. Van de mannen zijn er een paar elders gaan wonen, maar de meeste mannen wonen nog in het dorp van hun jeugd.
Het is een vrolijk en enthousiast weerzien, gezellig ook en vertrouwd met Lisette, Tiny, Ria, Wies, Gerda, Mariet en nog een Mariet. Met Jan en zijn broer Leon, met Denis en met Sjaak, Mart en Leo. Van Frans, een van de drie klasgenoten die op deze school zijn laatste kans heeft gehad, een videoboodschap. Het is hilarisch en hartverwarmend zoals hij vertelt over de tijd op school en wat hij, dankzij deze school, met zijn verdere leven heeft gedaan.
Na afloop ga ik met Lisette naar het bekendste, beroemdste en leukste café uit het dorp. Maar lang alleen zijn we niet. Uiteindelijk zitten we met zijn achten om de tafel en worden nog meer herinneringen opgehaald. Een mooie dag.
24 reacties. Plaats een nieuwe
Dan is het toch goed geweest! Wat speciaal zo'n videoboodschap. Fijn dat je zo'n mooie dag hebt gehad, Ellie!
Om heel eerlijk te zijn, zit ik zelf niet te wachten op een reünie van school. Maar mocht het ooit gebeuren, dan zal ik het vermoedelijk net zo leuk vinden als jij. Heel fijn geschreven Ellie!
Erg leuk verslag van een speciaal weerzien Ellie! Waar blijft de tijd…….
Geweldig Ellie. Mooi verwoord! Ook ik heb genoten.
Mieke, dat fijne gevoel zindert vandaag nog na…het was echt een heerlijke middag!
Ik ben mijn hele leven nog niet naar een reünie geweest, ik moest er niet aan denken, Jaap! En nu wilde ik wel, tenzij Vriendin ook ging en dat was wederzijds! Het was echt heel erg leuk, ik heb genoten! Dank weer voor je reactie, jij bent ook een trouwe fan!
Dank je wel, Jannie! En het was speciaal en het was ook confronterend, want inderdaad, waar blijft de tijd….warme groet 🙂
Lisette, ik heb een heerlijke middag gehad, ook dankzij jou, samen gegaan en samen naar huis!
Geweldig mooi toch zo'n dag. Ik heb op de een of andere manier nog nooit een reünie meegemaakt. Jammer eigenlijk. Maar ja, ik heb nog steeds drie klasgenootjes vanaf mijn 6e die in nu nog steeds zie. Da's na meer dan 50 jaar ook wel tamelijk uniek denk ik.
Mies, dit was ook mijn eerste reünie, ik moest er eigenlijk nooit aan denken, maar ik heb ontzettend genoten! Wat leuk dat jullie ook al zoveel jaren bevriend zijn! Ik ook met de vriendin uit het stukje, Lisette, ken haar al vanaf de kleuterschool en altijd contact blijven houden!
Wat een herkenbaar en leuke verhaal weer Ellie. Fijn ook om te lezen dat je hebt kunnen (na)genieten, heerlijk!
Groetjes, Yvonne
Dankjewel voor het compliment, Yvonne! Het was een heerlijke middag en ik heb genoten, en nog!
Leuk stukje! (Er waren wel gemengde scholen hoor, al in begin 1900 maar waarschijnlijk niet in het katholieke zuiden).
Maar waarom zouden de vrouwen verder geleerd hebben en zijn de mannen in het dorp gebleven, globaal gezien. Is er misschien een juf (of meerdere) geweest die een voorbeeld vormde(n) voor de meisjes? Ik vind het een fascinerend gegeven…
je hebt het zo herkenbaar geschreven dat ik even dacht dat het de school was waar mijn vader lesgaf, ook zo'n houten gebouwtje met plat dak, maar dan in Tiel… ik zag hem weer gaan op zijn fiets…. en dat was nog maar het begin van alles wat je me liet beleven met je mooie verhaal…
Dani, in het katholieke Limburg werden meisjes en jongens strikt gescheiden gehouden en nog erger, moesten de meisjes uit de klas op zaterdagochtend naar een huishoudschool om er koken en naaien te leren, de jongens mochten tekenen of sporten, zoiets mochten zij dan doen…..
We hadden op school Nederlands en geschiedenis van juffrouw Valkenburg. Denk dat zij ertoe heeft bijgedragen dat de meisjes uitvlogen, maar meer nog het feit dat deze vrouwen avontuurlijker/nieuwsgieriger/optimistischer ingesteld waren en beslist onder het regime van 'thuis' en 'het dorp' weg wilden….
Anne, wat mooi dat er bij het lezen van mijn stukje herinneringen aan je vader boven komen en je allerlei beleeft….een nieuwe blog misschien 😉
Vriendin attendeerde mij, en volkomen terecht, op het volgende: vroeger ging je ook met je man mee, zijn werk was het belangrijkste. De jongens mochten vaker wel studeren, de meisjes niet….dat gebeurde natuurlijk ook! Daardoor zijn natuurlijk veel vrouwen ook uitgevlogen!
Wat leuk! Ik heb een paar jaar geleden een reunie gehad van mijn lagere school. Moest in het begin erg wennen aan de vreemde gezichten. Maar na een uur zag ik telkens 'het kinderhoofd' in de oudere hoofden van nu. Ook ieders gebaren en de manier waarop ze keken, alles kwam weer terug. Heel bijzonder.
Selma, zo verging het mij ook wel een beetje….het was vertrouwd
Ha ha, die meisjes moesten leren terwijl de heren plezier maakte. Hoewel tekenen vroeger niet altijd zo'n leuk vak was.
Bij ons ging het andersom: de meisjes gingen handwerken en de jongens kregen in die tijd hoofdrekenen of staartdelingen of andere narigheid. Ik had medelijden met ze. Maar leren koken en naaien is zo gek nog niet, denk ik.
Oh ja, de vrouwen verhuisden mee met de gestudeerde mannen, dat is ook logisch. Maar dat moesten ze dat wel willen, want een Brabantse vrouw gaat ook nu nog niet gauw verhuizen naar 'elders', de familiebanden en het Bourgondische leven trekken te zeer. En een Limburger verhuist eerder naar Brabant dan andersom. We kunnen jullie niet verstaan … 😉
Dani….wat een 'rollen' krijgen we allemaal toebedeeld…maar goed, ik ben ook aan het strakke regime van de Limburgse dorpjes ontsnapt en via omwegen in Brabant terecht gekomen. Nooit spijt gehad en zou niet meer terug willen tenzij er iets leuks gebeurt zoals afgelopen zondag 🙂
fijn dat je zo genoten hebt. Je kwam met een grote glimlach en vol met verhalen thuis. Mooi geschreven !!! Wilko
Het was een heerlijke middag die nog steeds nazindert!
[…] van de allereerste groep leerlingen van de Mulo. Waarschijnlijk leuk om ook te lezen, dat kan hier. Meester H. heb ik die middag weer ontmoet. Zelfs bij deze gelegenheid zoveel jaren later kan hij […]