Bij het opruimen van de kasten stuit ik op mijn moeders tas. Een poosje na haar overlijden hebben Zus en ik de spullen van haar opgeruimd. Met vochtige ogen, maar ook regelmatig met de slappe lach hebben we dit gedaan. Een kast vol kleding, die kan vast nog iemand gebruiken. Daar heeft Zus wel een bestemming voor.
‘Weet je nog?’ ‘Dit droeg zij op haar verjaardag.’
‘En deze jurk is net nieuw.’
‘Wat jammer, mam was er zo blij mee.’
In een la de sieraden, gouden, zilveren en mooie kralen. Samen met mijn vader hebben we alles bekeken en voor ieder ‘een zakje met naam’ gemaakt. Voor de drie dochters, de schoondochter en de vier kleindochters. Erin een ring, een ketting of een armband. Voor de een oorbellen erbij, voor de ander het medaillon met een foto van de grootouders, voor weer een ander het horloge of een hanger voor aan de ketting. Mijn vader heeft ‘de zakjes met naam’ op zijn verjaardag uitgedeeld. Heel ontroerend.
In de gang een kast met sjaals, handschoenen en tassen. Grote tassen, kleine tassen, handtassen en boodschappentassen. Voor alle ‘dochters’ een tas. Blij met ‘onze’ tassen, maar vooral met de inhoud. In elke tas een keurig gestreken zakdoekje en in een filterzakje een pluk watten, nodig om in de oren te stoppen als het gaat waaien. Ook een regenkapje en in sommige tassen nog een opvouwbaar nylon tasje voor het geval er plots iets moet worden aangeschaft en meegenomen naar huis.
Ik zie het nog voor me, acht tassen met min of meer dezelfde inhoud. De mijne bruin van kleur. Inmiddels zo vol dat ik moeite heb om hem dicht te maken. Herinneringen aan mijn ouders heb ik er in opgeborgen. De paspoorten, de abonnementen waarmee zij een keer in de paar maanden een treinreis konden maken, de portemonnee van mijn moeder en de portefeuille van mijn vader. Mijn moeders toilettasje, wit met roze bloemetjes, een rode lippenstift van Sans Soucis erin en ook weer een plukje watten, haarspelden en een klein flesje eau de toilette van Gloria Vanderbilt. Ik ruik eraan. De geur is er nog steeds, ook al is het flesje ruim 14 jaar oud.
Mijn moeders tas, een tas vol ‘rijkdom’ die ik zo nu en dan uit de kast haal.
22 reacties. Plaats een nieuwe
Wat een prachtige herinnering. Mooi!
Het is inderdaad een mooie herinnering, Jaap! Die koester ik! En fijn dat je 'me' weer hebt gelezen 🙂
Onderstaande reactie van Marnel Van Dartel Berkhey die mij erg ontroerde. Ik wil jullie deze niet onthouden want die is ook 'gesneden' op mijn moeder!
De zak met krulspelden van me moeder, met wat haren, die me zo dierbaar is en haar kopje, dat vooraan in het servieskastje staat om NIET gebruikt te worden…. Dat dus
Mooie warme tekst, Ellie en warme handtassen… met een pluk vol watten 🙂
Nathalie .
Van Nathalie bovenstaande warme, maar ook komische tekst gekregen op facebook. Ook die wil ik graag bij mijn blog bewaren 🙂 Dankjewel Nathalie voor je mooie reactie!
Wat een mooie gedachte en een goed idee om dat zo te doen met tassen als herinnering! 🙂 Je ziet dan meteen een plaatje voor je ogen verschijnen…
Mieke, het is zo'n mooie herinnering aan mijn moeder…maar ook aan het opruimen met mijn zus, 'met een lach en een traan'! Mooi dat je 'het plaatje' ziet, zo probeer ik te schrijven 🙂
Liefje, wat mooi geschreven en prachtig om te lezen dat je zo de herinneringen, door deze “oude” bruine tas af en toe pakken, kunt ophalen.
…..Wilko, leuk dat je precies zegt wat er gebeurt…die tas staat garant voor mooie herinneringen en die komen als een 'duveltje uit een doosje' snel snel naar boven 🙂
Dat zijn mooie herinneringen zoals je het beschrijft en zo af en toe nog eens bekeken worden.Zie het helemaal voor me hoe je moeder in elke tas dezelfde dingen had gestopt…
Mooi geschreven Ellie X
Ans, dierbare herinneringen zijn het, de handtas is een vat vol…dank weer dat je 'me' gelezen hebt! Lieve groet X
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Anne Vellinga stuurde mij onderstaande reactie:
goed idee om een handtas te vullen met dit soort typerende spulletjes… zo herkenbaar alles, fijn om te lezen, dankjewel!
Fijn Anne, dat mijn blog een steentje bijdraagt…X
op mijn Apple kreeg ik mijn reactie niet geplaatst, fijn dat jij hem eronder hebt gezet. nu even kijken of ik op het trouwe ouwe beestje wel kan inlofggen bij je…..
nogmaals: in het ouwe knarretje staan mijn gegevens – die moet ik nog op mijn appeltje zien te krijgen – dat is natuurlijk aan de hand…
Mooi geschreven, raakt onze emotionele band met mam en pap, met thuis, met vroeger, weer duidelijk! De herinneringen zullen op sommige momenten sterk aanwezig zijn en dus blijven!
De tas van ons mam is de mooiste tas in mijn bezit! Hopelijk blijft deze nog lang in de familie?
je zus.
Anne, het is gelukt…leuk! Dank voor het lezen en alle pogingen! En het is nog gelukt ook een reactie te plaatsen 🙂 Wat fijn dat mijn blog jou ook weer een mogelijkheid geeft om dierbare dingen bij je te houden! X
Dat lukt jou wel! Gooi het in de groep op facebook 🙂 en je zult zien, in een mum van tijd is dat probleem ook opgelost en kun jij 'je appeltje' hiervoor ook gebruiken!
Ha Miet, mam's tas is voor mij een 'vat' vol herinneringen! En mooi dat wij die nog samen kunnen delen! Leuk dat je gereageerd hebt!
Lief stukje!
Mooi compliment, Yvonne, dank je wel!
[…] en de kleindochters allemaal een leren tas gekregen. Ik heb er al eens over geschreven in Mijn moeders tas. De tas was misschien niet iets wat bij jonge mensen paste, maar de inhoud ervan paste bij mijn […]