Opruimen kost mij grote moeite. Niet het opruimen van kapotte dingen of spul dat nooit gebruikt wordt, oude tijdschriften of kranten, maar het opruimen van spullen die in de voorbije tijd iets voor me betekend hebben. Een paar boeken uit mijn jeugd, een ring die ik van mijn eerst verdiende vakantiegeld heb gekocht, maar niet meer past. Spullen die ik uit het huis van mijn ouders heb meegenomen na hun overlijden. Een kopje met een barstje erin, een oude soepterrine, ook al staat die in de kast.
Zakdoekjes van mijn moeder, grote zakdoeken van mijn vader, zijn kapotte zakhorloge, een minibeeldje van de heilige Barbara, patrones van de mijnwerkers. Mijn vader droeg het in de portemonnee bij zich. Die portemonnee heb ik nog steeds, aan de hoekjes beschadigd en totaal verkleurd. Ook de portemonnee van mijn moeder die zij gebruikte om boodschappen te doen. Ik bewaar wat kleine dingen in een bruine handtas van haar.
Ik bedoel ook niet de foto’s uit mijn jeugd of van mijn ouders of broer en zussen, ook niet het paspoort van mijn ouders of de treinkaart die zij hadden en waarmee zij een keer in de twee maanden een reisje maakten naar een kind verder weg.
Jaren geleden, na het leven met andere Man en de verhuizing die daarop volgde, heb ik wegens plaatsgebrek een tafel, kasten en boeken opgeruimd. Ik heb het meubilair weggegeven en stapels boeken naar de kringloopwinkel gebracht. Boeken zal ik nu ook niet meer wegdoen. Wat kan dan wel worden opgeruimd? Voor de zoveelste keer sta ik met een kritische blik voor de kast. Keuzes maken bij het opruimen, ik heb het nooit geleerd, misschien niet willen leren gehecht als ik ben aan mijn spullen. Keer op keer presteer ik het weer de kasten vol te hebben.
8 reacties. Plaats een nieuwe
Ellie, heb je mooi verwoord, deze spullen zul je nooit weg doen want deze dingen horen bij je leven en zijn herinneringen van vroeger waar een bepaald gevoel bij hoort. Dus leer het nooit 😉
Zo herkenbaar, Ellie ! Ik ben blij dat we binnen afzienbare tijd gaan verhuizen. Nu ben ik al heel bewust de kasten aan het bekijken en sommige dingen er uit te halen die ik écht niet mee wil nemen. Het blijft een strijd(je). Leuk geschreven, wederom. Graag gelezen 🙂
Zo herkenbaar
Ja Connie, dat merk ik ook aan mensen om me heen! Leuk dat je mijn blog hebt gelezen!
Mieke, fijn dat je mijn blog weer hebt gelezen! En jullie gaan nu voorgoed in Zeeland wonen? Gelukkig is er fb, kunnen we contact houden 🙂 !!
Leuk zoals je het zegt Wilko..en helemaal waar 🙂 !!
Ja, heel herkenbaar! Moeilijk om iets dierbaars van vroeger thuis op te ruimen.
Soms zie ik in m'n herinnering pap of mam iets vastpakken, afstoffen of met veel zorg weer opbergen. Kasten, schappen e.d. waren altijd zeer overzichtelijk en op rang en stand gesorteerd! Als je erover gaat nadenken en navoelen vooral, krijg je weemoed. Maar zo is't leven!!
In ons leven worden alle spullen, ook van je kinderen en kleinkinderen speciaal totdat je ze niet meer kan aanraken!
Soms zijn we genoodzaakt om toch het e.e.a. op te ruimen.
Ik stop, anders bevat m'n verhaaltje teveel letters.
je zus.
Ja, voor jou ook heel herkenbaar Miet en zeker wat ik hier met foto's laat zien! Ook leuk, toch? Fijn dat je de blog hebt gelezen 🙂 !!