Die dag gingen we naar de kerk, naar het lof van drie uur, Allerheiligen. Een zondagmiddag in november, op die dag werden de doden herdacht. Ik keek naar hem op, mijn vader met zijn stuurse gezicht. Er werd niets gezegd, mijn vader praatte niet met mij, nooit. Ik begreep niet dat we ook naar het kerkhof zouden gaan. Er lag daar een oma begraven, de moeder van mijn vader. Maar hoe kon dat nou? Ik had nog twee oma’s, iedereen had er twee, geen drie. Het had iets geheimzinnigs en het had ook iets heel iets beangstigends voor mij. Ik was een beetje bang voor mijn vader, dat was ik altijd. Toch vroeg ik aan hem: ‘Waarom heb ik drie oma’s, één in Posterholt, één in St. Odiliënberg en één op het kerkhof?’ Mijn vader zei niets, negeerde mijn vraag, ik durfde niet verder te vragen. Voelde me angstiger dan voorheen. Ik was een jaar of tien.
24 reacties. Plaats een nieuwe
[…] Zoals vandaag. Een november. Allerheiligen. Ook zo’n bijzondere dag waar ik herinneringen aan heb. Het staat op mijn netvlies hoe wij daar samen de trappen op liepen. Lees het hier Allerheiligen […]
Oh dat moet inderdaad een angstige herinnering zijn. Mooi beschreven, dat wel.
Ik heb deze vandaag ook gedeeld op mijn Facebookpagina van Schrijfhart
Veel dank, lief!
Nu begrijp ik het Sonja, maar het negeren van mijn vraag en de onwetendheid die bedreigend aanvoelden, hebben destijds een enorme impact op mij gehad. Ook dat weet je pas vele jaren later. Als volwassene kun je alles beter duiden.
Wat een mooi maar ook aangrijpend verhaal. Het raakt me…dat kleine meisje met de zwijgzame vader.
Liefs Joke
Ik denk dat jij als geen ander aanvoelt Joke, hoe dat kleine meisje zich voelde…’men’ hoeft maar jouw boekjes te lezen, dan begrijpt ‘men’ ook hoe mijn verhaaltje jou raakt. Liefs xx
Mooi …!
Hartelijke groet,
Hans Oud.
Dank voor je bezoekje hier Hans, en voor je compliment, ben er blij mee!
Wat een ‘lastige’ relatie moet jij gehad hebben met je vader, zeker als je nog zo jong bent.
Je slaat de spijker op de kop Wilma, maar het is goedgekomen. Ik heb het laatste jaar van zijn leven een geweldige tijd met hem gehad en alles was toen bespreekbaar!
Dat is fijn!!
Geweldig
Dank je wel, Lili!
Ach lieve El, dat was geen veiligheid die jouw vader bood en dat had het wel moeten zijn. Als klein kind voel je dat maar dat iedere ouder zijn/haar eigen geschiedenis meetorst, dat realiseer je je pas later. Maar jij bent wel goed volwassen geworden dank zij het laatste jaar met jouw vader.
Als kind voelde ik verdriet, als volwassene ook, maar nu alleen maar dankbaarbeid vanwege dat mooie laatste jaar, Athy. En als volwassene heb ik natuurlijk pas kunnen beseffen hoe mijn vader volwassen is geworden…
En wij groeien nog steeds in onze volwassenheid, als het goed is. Tot de dood ons scheidt .
Zo voel ik dat ook, Athy.
Ach, wat triest voor zo’n jong meisje….maar gelukkig lees ik dat je later een geweldige tijd met hem hebt beleefd….:)
Dat laatste jaar met mijn vader heeft veel goedgemaakt, Yvon! Denk er met warmte aan terug!
Een bijzondere herinnering Ellie, ik ‘voel’ het moment in je schrijfsel. Fijn, dat het later wel duidelijk werd voor je.
Wat fijn Jannie, dat jij ‘voelt’ wat ik probeer duidelijk te maken, het is al zo lang geleden en toch meen ik zelf nu nog te voelen wat ik toen voelde. En later en nog veel later is goud waard ❤️
Hoi Ellie,
Dat kleine meisje heeft zich heel verloren gevoeld, denk ik. Niet best. Maar het is fijn dat het lastste jaar met je vader alleen voor begrip, warmte en liefde geleid heeft. Goed dat dat er was, jammer dat het niet eerder kon zijn.
Ik heb drie grootvaders, een was al overleden toen ik geboren werd. Ik weet zijn graf niet eens, eigenlijk weet ik niet veel van hem. Hij was timmerman, of meubelmaker, hij rookte als een ketter, ik heb een briefje gelezen van hem toen hij vanwege de Arbeitseinsatz in Duitsland moest werken. Ik weet dat een oude man daar, die daar ook werkte, hem heeft geholpen te ontsnappen en dat hij nog een tijd, geen idee hoe lang, ondergedoken heeft gezeten.
Nu ik erover denk, van mijn stiefopa weet ik nog minder. Het zij zo.
Alles wat je meemaakt, vormt je, ook als je geen kind meer bent. Jij bent een prachtig mens geworden. Mag je trots op zijn!
Groetjes,
Mariëlle
Wat leuk Mariëlle dat je op deze oudere blog op bezoek komt en reageert. Het is een herinnering die ik nu nog helemaal kan invoelen, zo’n indruk heeft die op mij gemaakt. Een bang kind was ik, erg alleen ook, maar gelukkig heb ik met mijn vader het deel van het ‘kind-zijn’ heel mooi, warm en liefdevol kunnen afsluiten, een groot cadeau! Van je complimentje bloos ik enorm, maar ben er ook blij mee. Lieve groetjes ❣️